درسال ۱۲۴۳ ه.ق درخانواده ای تحصیل کرده چشم به جهان گشود .پدرش محمد خان “مردی عالم و صاحب کمال” از ایل بزرگ قشقایی ، طایفه دره شوری ،تیره جانبازلو و از ساکنان بخش وردشت ، روستای کزن و مادرش از خان زادگان سمیرم و از ساکنان دهاقان بود .
جهانگیرخان از هنگام تولد ، درکنار مادرش می زیست و در اوایل کودکی کوچ کردن با ایل برای او ممنوع بود ، وی شوق بسیاری به تحصیل داشت .
بزرگتر که شد با ایل در کوچ کردن ییلاق و قشلاق همراه شد .پدر وی معلم خصوصی برایش استخدام کرد که در سفرها به آموزش جهانگیرخان می پرداخت .جهاگیرخان قشقایی تا حدود چهل سالگی ،همانند پدرش به زندگی عشایری و دامداری و کشاورزی مشغول بود .
ایشان در سواری و تیراندازی مهارتی چشمگیر داشت و به موسقی نیز علاقه مند بود .او حدود چهل ساله بود که روزی برای فروش محصولات و خرید مایحتاج سالانه ایل و تعمیر تار به بازار اصفهان رفت و با مشاهده مدرسه صدر ، مجذوب شکوه معنوی مدرسه و علمای آن گشت .
شخصی (همای شیرازی ) با مشاهده علامه جهانگیرخان به مدرسه صدر او را به تهذیب نفس و تحصیل علم و معرفت دعوت کرد .جهانگیرخان تحت تاثیر سخنان او و با راهنمایی وی حجره ای در یکی از مدارس علمیه اصفهان گرفت .
ورود جهانگیرخان قشقایی به حوزه علمیه
درباره چگونگی گرایش و نحوه ورود حکیم جهانگیرخان قشقایی به حوزه علمیه سخنانی گفته شده است که درخور توجه است .
دربرخوردی که بین همای شیرازی “پدر بزرگ جلال الدین همایی که نام کامل او رضاقلی و متخلص به همای شیرازی بود” با حکیم جهانگیرخان قشقایی پیش می آید . حکیم از مرحوم همای شیرازی نشانی تارساز را جویا می شود ، ایشان ضمن راهنمایی وی به سوی تارساز ، در اثنای سوال و جواب متوجه می شود که این مرد میانسال آیتی از هوش و درایت و ذکاوت است . به وی می گوید : با این استعداد حیف است ضایع شوی ، میل داری درس بخوانی ؟ حکیم پاسخ می دهد : ازخدا می خواهم . “بدین ترتیب حکیم قشقایی در سن چهل سالگی راهی مدرسه طلاب می شود و در سلک دانشوران علوم دینی جای می گیرد ”
ایشان با اخوند کاشی هم مباحثه بود و ارتباط قلبی خاصی با هم داشتند .هر دو از شاگردان آقا محمد رضا قمشه ای بودند.
حکیم جهانگیرخان قشقایی از مال الاجاره زمینی که داشت روزگار می گذراند و از سهم امام و شهریه استفاده نمی کرده است وی در دوران تحصیل معارف اسلامی و تدریس تا پایان عمر ، ملبس به لباس ایلی خود بود و همانند دیگر افراد ایل ،کلاه و زلف داشت .اوتنها به هنگام نماز همچون استادش ،آقا محمد رضا قمشه ای “ره” با شال کمر ،عمامه ای درست می کرد و بر سرمی گذاشت .
حکیم جهانگیرخان در ۸۵ سالگی ،سال ۱۳۲۸ه.ق در اصفهان درگذشت .بعد از وفات وی حکیم خراسانی به جمع آوری اشعار وی همت گمارد ولی این دیوان اکنون در دسترس نیست و فقط غزلیاتی از آن به جای مانده است .